Durdurun bu cinayeti

12.02.2025 00:00

İrfan AYDIN / HÜSEYNİ
huseyni1661 @ gmail.com

Demokratik, laik, sosyal hukuk devleti olan Türkiye Cumhuriyeti Devletinde katillerin, canilerin, uyuşturucu baronlarının, teröristlerin hırsızların vs çıkarlarını savunan kitleler olmasına karşın suça sürüklenen çocukların ve de mahkum öğrencilerin haklarını savunanların sayısının çok az olması ve de bu konuda kamuoyu bile oluşturulamaması büyük bir cinayettir.

Biran önce bu cinayetin durdurulması gereklidir.

Adaletin olmadığı yerde mutlak zulüm vardır. Kadim Türk Hukuk anlayışına göre bir gemide Bin kişi olsa ve de bunlardan 999'u ölümü hak eden cani olsa aralarında sadece bir mazlum olsa bile o gemiyi batıramazsınız.

Bir mazlumun hayatı için gerekirse 999 caninin hayatı affedilebilir.

Toplumsal barış projesi kapsamında bölgemizin en KALLEŞ terör örgütlerinden biri olan PKK'nın kurucusu Abdullah Öcalan ve de Mahpushanelerdeki 4500 civarındaki PKK'lıların bile tahliyesinin konuşulduğu bu günlerde suça sürüklenen çocukların ve de mahkûm öğrencilerin haklarının gündem edilmiyor olması büyük bir rezalettir.

Ceza hukukumuzda 18 yaşından küçüklerin suça karışmaları durumunda

"Suça sürüklenen çocuk" ifadesi ile yargılama yapılır. Adı üstünde suç işlemiş değil "suça sürüklenmiş çocuk" öyleyse bu çocukların suç işlemesine neden olanlar, bunları suça sürükleyenlerde suçlular.

Hatta denilebilir ki çocukları suça sürükleyenler çok daha suçludurlar.

Bunu derken sakın ha sakın bu yazıyı okurken kendinizi pürü pak zannetmeyin.

Toplumun her bir ferdi suça sürüklenen çocukların vebalini taşımaktadır.

Huzurlu, güvenli ve adil bir toplumda da suça sürüklenen çocuk sayısı azalır.

Öyleyse dolaylı da olsa suça sürüklenen çocukların bizim üzerimizde hakları vardır.

Her şeyden evvel onları koruyamamış yeter de artar bile.

Ülkemizde binlerce aydın, gazeteci, gazete sahibi olmasına, on binlerce siyasetçi, bürokrat, hukukçu, çocuk hakları savunucuları olmasına karşın ne bu çocuklarımızı koruyabiliyoruz ne de suça sürüklendikten sonra cezaları infaz edilirken haklarını arıyoruz.

Bu büyük bir cinayet değil de nedir?

Yazının başlığını böyle atarken dikkat çekmek için atmadım. Sadece var olan hakikate dikkat çektim.

İnsanın kanını donduracak derecede hukuk cinayetleri işleniyor.

Mabushanelerde suça sürüklenen çocuk kavramının hiçbir değeri yoktur. Hele hele infaz rejimimizde bununla ilgili kayda değer bir uygulama bulmanız imkansızdır.

Bu ülkede sıklıkla mafya liderleri, siyasi suçlular, hırsızlar, katiller, uyuşturucu tacirleri için düzenlemeler yapılırken suça sürüklenen çocuklarla ilgili gündem bile oluşmaz. Cezalarını aldıktan sonra bunların çocuk yaşta suça sürüklendiklerini hatırlayan olmuyor. Oysa ki çocuk aklıyla işlenmiş bu suçların ağırlığı 20'li yaşlarda hissedilmeye başlanır.

Hele hele artık delikanlı olmuş bu gençlere aileleri de çocuk muamelesi yapmaz. Acıma ve şefkat duygusu yerini üstü örtülü siteme bırakır. Dahası aile içinde de huzursuzlukların nedeni bile sayılıyorlar.

Şöyle ki bir anne için oğul hiç büyümez. 40 yaşına gelse bile hep çocuk kalırken babaya göre erkek çocuk 20 yaşına basınca artık evde göze batan bir birey olur. "bu yaşa geldi hala oğlunun arkasını topluyorum" Sitemli cümlesiyle başlayan kavga " Benim oğlum da senin neyin olur? Zaten dört duvar arasında ne yer ne içer. Baba olsaydın da oğlunu oralarda bırakmasaydın" karşılığıyla devam eden tartışmaların sonucunda en iyi ihtimalle araya giren soğukluk aile huzurunu bozmaya yeter de artar bile. Bozulan psikolojiler, yıkılan hayaller ve çalınan hayatlar….

Tüm bunlara karşın hukuk literatürümüze yerleştirdiğimiz afilli bir cümle olan " suça sürüklenen çocuklar" ifadesiyle avutulan vicdanlar…

Beyler!

Bayanlar!

Koca koca adamlar!

Hanımefendiler, anneler, kadınlar, ablalar, ağabeyler…

Lütfen kendimize gelelim.

Bırakın artık kabuğunu dondurmayan meselelere bu kadar vakit ayırmayın. Kapatın ahlakımızı ve insanlığımızı ifsat eden TV programlarını.

Açın gönül kapılarınızı, çalıştırın aklınızı ve de geleceğimiz olan çocuklarımıza sahip çıkalım. Mademki onların suça sürüklenmelerinde bizim de payımız var, öyleyse bizler de suçluyuz. Gelin bu soruna el birliğiyle çözüm bulalım.

Sayın Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Beyefendi başta olmak üzere tüm siyasi parti liderlerimize, milletvekillerimize, bürokratlarımıza, hukukçularımıza ve de kamu vicdanının sesi olması gereken basın mensuplarına sesleniyorum.

Toplumsal barış umudu kapsamında teröre bulaşanları bile affetmeyi gündem ettiğimiz bu günlerde gelin 18 yaşından küçükken suç işlemiş olan, suça sürüklenmiş çocuklarımızı bir kez olsun affedelim.

Vallahi bir şey kaybetmez bilakis çocuklarımızı kazanmış oluruz. Amasız, lakinsiz bir şekilde bir sefere mahsus olmak üzere 18 yaşından küçükken suç işlemiş ve cezaları infaz edilmekte olan, dosyaları açık olan ne kadar suça sürüklenmiş çocuk varsa dosyalarını kapatalım.

Onlara yeniden hayata tutulma ve topluma kazanılma hakkını tanıyalım. Adı üstünde suça sürüklenmiş çocuklar. Onların anneleri, babaları, ablaları, kardeşleri, ağabeyleri var.

Ve de inanın onların cezası çok daha ağır oluyor. 18 yaşından küçükken yani çocukken suç işlemiş bir çocuğun annesi evladına kavuşuncaya kadar tek kişilik hücrede mahpus hayatı yaşar. Onun için ne eşin ne de diğer çocuklarının bir önemi kalmaz.

Zaten nasıl kalsın ki canından ötesi bakmaya kıyamadığı evladı çocukken işlediği bir suç nedeniyle hayatının baharından olmuştur. O anneyi hiçbir şey teskin edemez. Yaşayan bir ölü olmuştur ve de maalesef sayıları hiç de az değildir.

Diyarbakır anneleri olarak kamuoyunda adlandırılan annelerin mücadelelerini takdirle karşılıyor ve de saygı duyuyorum. Çünkü bir anne için evladın iyisi kötüsü olmaz. Evlat der bağrına basar.

Çünkü canından can katmıştır ona.

Devlet bürüklerimizin Diyarbakır annelerinin mücadelesini takdir ediyor olmaları da ayrı bir erdemdir.

Lakin suça sürüklenen çocukların da annelerinin olduğu unutulmamalı ve de bir an önce bu konuda istisna maddesi bile konmadan düzenleme yapılmalıdır.

Bizi tanıyan, mücadelemize hak veren, takdir eden herkesten beklentim odur ki bu konuda mutlak sürekli bir şey yapmalıdır.

Hiçbir şey yapmayanlar bile bu yazıyı en az 3 kişiye okutmaları ve de etkili yerlere atmaları onların üzerlerindeki hakkımdır. Ben toplumsal mücadele için yemin ettiğim değerlerin korunması ve de yüceltilmesi için girdiğim bu yolda aile hayatımı tehir etmek zorunluluğum vardı.

Onun için de evlat sahibi olmak gibi büyük bir nimeti hayatımın ahir dönemine tehir ettim. Fakat Allah'ıma hamdolsun ki bu asil milletin her bir evladını kendi öz evladım bilerek hayatımı sürdürdüm. Nerede zulme uğrayan bir evlat görsem öz evladıma zulmediliyormuş gibi canım yanar.

İşte onun içindir ki liften sizlerde azıcık olsa hassasiyet gösterip bu önemli ve de hayati konuyu konuya kayıtsız kalmayınız. Sayın milletvekillerimizden de beklentimiz bu yazıyı okuduktan sonra vakit kaybetmeden konuyu meclis gündemine taşımalarıdır.

Bir diğer önemli konu maddesi de mahkum öğrencilerin sorunlarıdır.

Aslında her iki konu hakkında Üçüncü Göz Medya, Strateji Danışmanı ve de kalemimin varisi Sayın Vural Işık'ın 4. Yargı Reformu ile ilgili yazı dizisinde ayrıntılı bilgilere ulaşabilirsiniz. Şimdilik 3 bölüm olarak yayınlanmış olan bu değerlendirme makaleleri birçok sorunun aydınlatılması için rehber özelliği taşımaktadır.

Özetle açık cezaevlerinde ki mahkumlara devletimiz örgün eğitim hakkı tanımaktadır. Yani açık cezaevlerinde ki mahkumlar – hükümlüler sınavı kazanmaları durumunda üniversite eğitimi alabiliyorlar.

Fakat es kaza üniversitede iken cep telefonu kullandıkları tespit edilirse 5 yıla kadar ekstra ceza alıyorlar.

Ve de okul hayatları da bitiyor.

Dediğim gibi konunun ayrıntısını Vural Işık'ın 4. Yargı Reformu yazı dizisinin 3. bölümünde bulabilirsiniz.

Şimdi elimizi vicdanımıza koyup bunun hiçbir izan ve insafla izah edilemeyeceğini kabul edelim ve de vakit kaybetmeden bu konuyla ilgili düzenleme yapalım.

Vallahi bu büyük bir zulümdür.

Bundan 20 yıl öncesine kadar askerliğini yapan bir genç casus muamelesi görürdü. Fakat Türk Silahlı Kuvvetleri konuyu ele aldı ve doğru bir kararla Askersel uygulaması ile vatani görevini yapan gençlerimizin cep telefonu kullanmalarını yasal hale getirdi.

Benzer bir düzenlemeyi Adalet Bakanlığı Ceza ve Tevkif Evleri Genel Müdürlüğü de yaparak yüzlerce gencimizin mağduriyetini giderebilir.

Bu yazıyı kaleme alırken saha çalışmalarını tamamlamış ve de her bir önerimizi hukuka ve de vicdana uygun olarak yaptık.

Takipçisi olmakla kalmayıp uygulamaya koymayanlardan ya da kayıtsız kalanlardan da milletimiz adına hesap sormaktan geri durmayacağız.

Gölgesinden korkanlar gün yüzüne çıkmasınlar.

Hüseyni – İrfan Aydın