Üçüncü Göz Gazetesi: Beni Düşmanlarım Diriltirken Sırtımda Taşıdıklarım Hançerliyor!

İrfan AYDIN / HÜSEYNİ
huseyni1661 @ gmail.com

30 yılı aşkın süreden beri her türlü fedakârlıklarla hizmet vermeye çalıştığım medya sektöründe çok güzel dostluklar da kurduk, kurşunlar da yedik. İhanetin de zirvesini gördüm, dostluğun da. Sevmenin de sevilmenin de… 48 yılı geride bıraktığım ömrümün 45 yılından bana soru sorulsun şakır şakır anlatırım. Allah da bana böyle bir hafıza böyle bir yapı vermiş.

Büyük bir nimet olan bu yapı bazen de insanın gönlünde büyük bir yük taşımasına neden oluyor. Geçen bir dostuma dedim ki "paşam, zaten görünen o ki normal bir ölümüm olmayacak. Ailem istemese de mecburi olarak otopsi yapmak zorunda kalacaklar. Vasiyet yazacağım otopsime girmen için. Sadece yüreğimi al incele ve oradaki görevlilere söyle "bu adam kurşun yarasıyla değil yüreğindeki yaralardan dolayı ölmüştür. Kurşunu sıkanları bulmak kolay da yüreğine bu yaraları açanları raporlayabilecek misiniz"

Rahmetli Babaannem dermiş ki "Oğlum, ailede büyük olacağına ocakta baş ol daha iyidir" ocak başını bilmeyenler için izah edelim. Modernlik adına şömine denen ama Türk Kültüründe Ocak olarak adlandırılan yapı vardır. Orada kalın bir odun başlık olarak konur ve diğer odunlar ona dizilirler. Gün boyu o başlık yavaş yavaş yanar durur. İşte rahmetli ninemin dediği ocak başı budur. Sorumluluk almanın ağırlığını anlatmak için kullandığı bu söz tam bir Ata Sözüdür. 17 yaşımdan itibaren sosyal sorumluluk alanlarında her daim baş çektik. 19 yaşımdayken üniversite lise karma 50 öğrencinin kaldığı yurdun müdürlüğünün yanı sıra birçok sosyal çalışmanın da sorumluluğunu yürütüyordum. Yüzlerce gencin sorumluluğunu yıllarca yürüttüm. Kadim Türk Devlet Yapısına olan bağlılığım nedeniyle kamu adına olan görevlerimizde zerrece aksaklık olmaması için hiçbir resmi bağım olmamıştır.

15 yaşımdayken Trabzon'un Çaykara İlçesinin Kabataş Köyünde dirseğimi anacığımın ayağına yaslanarak ailemle kahvaltı yaparken selametlik babamın fermanı odada yankılanırken Eylül sıcağına rağmen zemheri ayazı estirdi bizlere. "Hazırlayın şu uşağın çantasını! Yarın okumak için Bursa'ya gidecek!" söz söyleme hakkın yok, itiraz zaten mümkün değil. 15 yaşındaki bir delikanlının 15 yıllık anıları, bağları, bağlantıları, sevdikleri, sevenleri…annesi, ablası, ağabeyleri, kardeşi…ya bari ruh bütünlüğü yaşadığım kedimi de beraberimde götürmeme müsaade edilseydi… ne mümkün baş reis sözünü söyledi bir kere… yarın gidecek. Gün içinde ormanda özenle büyüttüğüm ve sırdaşım olan çam ağacıyla önce vedalaştım. Sonra yıkılan dünyamı tamir etmek için içimde kopan fırtınaları dizginledim. Yavruyken büyüttüğüm ve birbirimize aşırı bağlı olduğumuz kedimle dertleştim. Hiçbir arkadaşımla vedalaşma şansım olmadı ama çok sevdiğim komşu abla ve teyzeleri ziyaret ederek helallik aldım. Ertesi gün Sümerbank'tan beni girdirdiler, Ulusoy'dan biletimi aldılar ve bir başıma otobüse koyup Bursa'ya yolladılar. Bursa'da indiğin yerden Orhangazi minibüsleri kalkıyor, onlara binersin seni Orhangazi garajından İslam abin karşılayacak" dediler. Yol boyu çok şeyi düşündüm. Hayatımın yeni döneminin yeni ve radikal kararlarla devam etmesi ya da sonlanması gerekiyordu. Çünkü babamın da olsa kimsenin emri altına giremezdim. Yaratılış fıtratım bu yöndeydi. Çocukken bile kendi dünyamı kendim kurardım. Kalabalıklar içinde yalnızlık benim ana şiarımdır. Gemi gibi, içinizde, üstünüzde dünyayı aşırsınız ama siz ummandaki yolculuğa yalnız çıkarsınız. İçinizde ve üstünüzde taşıdıklarınız kendi içlerinde kalabalık olmanın hazzını yaşarken siz yalnızlığınızın bilinciyle taşıdıklarınızı sağ salim karaya çıkarma derdinden başka bir şey düşünmezsiniz.

Tam da bu misal, ilk eylemimi Orhangazi garajına inmeyerek yaptım. Minibüsçüye "Beni Örnekköy yol ayrımında indir" dedim. Hayatımda hiç gitmediğim Örnekköy'de kendisini daha önce bir kez gördüğüm rahmetli Ümmiye Halamın evini buldum ve ben geldim dedim. Tabi ilk kriz orada çıktı. Yıl 1989 cep telefonu yok. Halam telaşla "Eyvah İslam seni garajda bekliyordu. Şimdi nasıl haber ulaştıracağız ona!" diye dövünürken ben de sorun varsa çözüm de var deyip "sorun etmeyin. Garajı ararız. Anons yaptırırız" dedim ve de öyle de yaptık. Sonrasında hayatımı hep kendi ellerimle ve de tırnaklarımla inşa etmeye başladım.

Genel prensibim şu oldu "Düşmanın dahil herkesi sırtında taşı ama kimsenin sırtına binme!" yeminle söylüyorum ki çok zaman düşmanlarımı da sırtımda taşıdım ve bundan dolayı hiç yorulmadım. Hala da taşıyorum ve de taşımaya da devam edeceğim. Beni yoran dostlarımın sırtımdan hançerlemeleri oluyor. Adamı sırtında taşıyorsun beraberinde kendi fazlalıklarını da getiriyor hadi ona da razı geliyorsun. Fakat sırtında taşıdığın fazlalıkları değer bulurken sen mecburmuşsun gibi algılanırsa sorunlar başlıyor.

Hülasa yoruldum. Hem de çok yoruldum ama beni düşmanlarım değil can deyip sırtımda taşıdıklarımdan bazıları yoruyor. Benim düşmanlarım beni diri tutuyorlar. Onun için Necip Fazıl Kısakürek'in dediği gibi "Ey düşmanım, gündüz geceye nasıl muhtaçsa ben de size öyle muhtacım" diyorum. Onlarla mücadele etmek kolay.

Kangren olmuş parmağı kesmek de kolay. Lakin kesilen parmağı çöpte görmek canımı yaktığı için kolumu da çürütse o parmağı kesmekte zorlanıyorum. Yorulmamım nedeni bundandır. Ben kendim için değil Oğuz Töresi ve Oğuz Soyu için yaşama yemini ettiğim için gördüm ki bu şekilde davranmaya da hakkım yok. Bile bile haksızlık yapmak ve bunda ısrarcı olmak da zulümdür ki bu da bize yakışmaz. Öyleyse her alanda toparlanmak ve de yenilenmek gerekiyor. Benim kıymet biçilmez amca oğlu Fuat Abimin meşhur bir sözü vardır "Allah, eşeği üstüne binelim diye yarattı. Ama biz nice eşekleri sırtımızda taşıyoruz!" çok özlü söz. Size söz ben de hem sırtımdaki hem de gönlümdeki eşekleri temizleyerek bayram sonrasında olmamız gerektiği gibi karşınızda olmaya çalışacağım. Eşeklik yapanları afetmek kolay, yeter ki eşeklik yaptıklarını ikrar etsinler. Ama bu saatten sonra kimsenin yükünü gereksiz yere taşıyıp kendimi ve sevenlerimi üzmeme kararı aldım. Bayram sonrası aldığım kararları ve de uygulamaları kamuoyu ile paylaşacağım. Gül yüzünüzü güldürecek günler dilerim.

İrfan Aydın / Hüseyni/ 3.Göz Sayı 547

İrfan AYDIN / HÜSEYNİ / diğer yazıları