Yöneten Yok, Sorumlu Yok: Orhangazi Sahipsiz!..

07.10.2025 00:00

Enbiya Bakır / 'ZAFER' e Doğru
enbiyabakr @ icloud.com

Orhangazi bir kez daha kendi kaderine terk edilmiş bir şehir görüntüsü veriyor. Ne yereldeki iktidar partisi yönetimi ne de büyükşehir düzeyinde söz sahibi olan muhalefet, bu kente hak ettiği değeri göstermekte başarılı olabiliyor. Seçim meydanlarında verilen sözler birer birer unutulurken, şehir hem fiziki hem idari anlamda derin bir yönetim boşluğunun ortasında kalmış durumda. Orhangazi artık yalnızca bir ilçe değil, yanlış planlamaların, günübirlik çözümlerin ve siyasal hesapların gölgesinde yavaşça tükenen bir yerleşim alanına dönüşüyor.

Bugün Orhangazi'de kime dokunsanız benzer bir serzeniş duyuyorsunuz: "Kimse ilgilenmiyor." Bu cümle artık halk arasında sıradan bir şikâyet değil, kentin ruh halinin özetidir. Altyapıdan ulaşıma, çevre düzeninden şehir estetiğine kadar hemen her konuda derin bir plansızlık göze çarpıyor. Yollar kazılıp aylarca öylece kalıyor, çöp konteynerleri dolup taşıyor, bazı mahalleler temizlik ve bakım hizmetlerinden yoksun kalıyor. Belediyenin elinde kalan taşınmazlar bir bir satılıyor, kaynak yaratma bahanesiyle kamusal mülkler elden çıkarılıyor. Ancak bu satışların ardından ne yeni bir yatırım görülüyor ne de kente kalıcı bir değer kazandırılıyor.

Orhangazi'nin en büyük problemi, yönetim zafiyetidir. Belediyecilik sadece kaldırım dökmek, çiçek dikmek veya etkinlik düzenlemek değildir. Belediyecilik, vizyonu olan bir şehir inşa etme sanatıdır. Bu vizyon yıllardır kaybolmuş durumda. Şehrin planı yok, yol haritası yok, geleceğe dair bir hedefi yok. Kimin, neyi, hangi öncelikle yaptığı bile belli değil. Bürokrasi iç içe geçmiş, liyakat yerini yakınlığa bırakmış, idare ise rutin işlerin ötesine geçemez hale gelmiş.

Orhangazi'nin bu durumunda yalnızca yerel yönetimi değil, büyükşehir yönetimini de sorumlu tutmak gerekir. Zira bu kentin sorunları Bursa'dan bağımsız değildir. Ulaşım, su, çevre, altyapı, imar gibi tüm başlıklar büyükşehirle koordinasyon gerektirir. Ancak siyasi çekişmeler ve parti farklılıkları bu koordinasyonu imkânsız hale getirmiş durumda. Bir taraf diğerini görmezden gelirken, kaybeden yine halk oluyor. İlçenin kangren olmuş meseleleri, su kaynaklarının yetersizliği, çevre kirliliği, plansız yapılaşma, gençler için spor ve kültür alanı eksikliği gibi sorunlar yıllardır birikiyor ama çözüm adına ciddi bir adım atılamıyor.

Her seçim döneminde aynı vaatler yeniden ısıtılıp servis ediliyor. "Orhangazi çağ atlayacak, modern bir şehir olacak" deniyor ama her seçim sonrası kent biraz daha geri gidiyor. Kimi zaman bir park açılışı, kimi zaman bir yol yenilemesi ile halk avutuluyor. Oysa çağ atlamak park açmakla, bir caddeye ışıklandırma yapmakla olmaz. Çağ atlamak, şehrin geleceğini planlamakla, halkın yaşam kalitesini yükseltecek kalıcı çözümler üretmekle olur. Orhangazi'nin gençleri artık bu şehirde kalmak istemiyor. Çünkü ne iş var, ne sosyal yaşam alanı, ne de umut. Bu göç eğilimi bile başlı başına bir yönetim iflasıdır.

Bir diğer vahim tablo, şeffaflık ve hesap verebilirlik eksikliğidir. Belediyenin mali yapısı, borç durumu, kaynak kullanımı kamuoyuna açık değildir. Halk, kendi vergilerinin nereye harcandığını, hangi projelere aktarıldığını bilmemektedir. Bu kapalı düzen, yerel demokrasinin en temel ilkesi olan hesap verilebilirliği yok saymaktadır. Yönetim, halkla arasına kalın bir duvar örmüş; eleştiri ya da öneri getiren vatandaşlar ise "muhalif" ya da "karşı kamp" olarak yaftalanmaktadır. Bu zihniyet değişmedikçe Orhangazi'nin kalkınması mümkün değildir.

Bugün ilçede gözle görülen her aksaklık, yönetim anlayışının bir yansımasıdır. Bozulan kaldırımlar, çamura dönüşen yollar, atıl durumda bekleyen kamu binaları, çürümeye terk edilen sosyal tesisler sadece fiziksel çöküş değil, aynı zamanda yönetsel bir çöküştür. Herkes konuşuyor ama kimse çözüm üretmiyor. Herkes şikâyet ediyor ama kimse sorumluluk almıyor. İktidar partisi kendi içindeki çatışmalarla meşgul, muhalefet partisi ise göstermelik eleştiriler dışında sahada görünür değil.

Bir şehir, yöneticilerinin vizyonu kadar yaşar. Bugün Orhangazi'nin sokaklarına, caddelerine, pazarına, sanayi bölgesine bakın; bu vizyonun eksikliğini her adımda hissedersiniz. Kent planı olmayan, ekonomisi çeşitlenmeyen, gençlerine istihdam sağlayamayan bir ilçe sadece kendi içinde değil, bölge genelinde de geride kalır. Orhangazi, Bursa'nın sanayi ve tarım arasında sıkışmış, yönsüz kalmış bir ilçesi konumuna düşmüştür.

Artık kimse bahane üretmesin. Ne bütçe yetersizliği, ne yetki karmaşası, ne de siyasal çekişmeler Orhangazi'nin kaderini açıklamaya yetmez. Sorun açık: vizyon eksikliği ve irade yoksunluğu. Bu kente artık laf değil, akıl, plan ve emek gerek. Orhangazi'nin potansiyeli vardır, bu potansiyeli ortaya çıkaracak yöneticilere, liyakatli kadrolara ve tarafsız bir kamu ahlakına ihtiyaç vardır.

Orhangazi bugün Türkiye'nin küçük bir yansıması gibidir. Her şeyin yarım kaldığı, kimsenin tam olarak sorumluluk almadığı, vaatlerin havada uçuştuğu ama icraatın görünmediği bir tablo. Bu tabloyu değiştirecek olan da ne Ankara'dır ne Bursa'dır; bu tabloyu değiştirecek olan Orhangazililerdir. Halk artık yöneticilerinden hesap sormalı, kentinin geleceğine sahip çıkmalıdır. Çünkü şehirler, kaderlerini sessiz kalan halkların elinde kaybeder. Orhangazi bu sessizliği bozmadıkça, yönetilemeyen bir kent olarak anılmaya devam edecektir.