MİRASYEDİ ZİHNİYETİNİN GÖLGESİNDE KAYBOLAN BİR İLÇE

17.12.2025 00:00

Enbiya Bakır / 'ZAFER' e Doğru
enbiyabakr @ icloud.com

Orhangazi bugün, kendi eliyle zayıflatılan bir belediyecilik anlayışının ağır sonuçlarını iliklerine kadar hissediyor. Son yıllarda yaşanan taşınmaz satışlarının her biri, ilçenin geleceğinden koparılmış bir tuğla gibi. Kasaya giren para kısa sürede tükeniyor, geriye ise Orhangazi'nin giderek daralan imkânları ve büyüyen hayal kırıklığı kalıyor. Yönetim adına ortaya konulan bu yöntem, bırakın çözüm üretmeyi, geleceği tüketen bir mirasyedi alışkanlığına dönüşmüş durumda.

Ne yazık ki belediye, kendi malını satarak yaşamak gibi son derece tehlikeli bir döngünün tam ortasına savrulmuş halde. Çünkü yönetimler geçici, makamlar değişken, dönemler dönüşür; fakat satılan taşınmazlar geri gelmez. Kaybedilen alan, bir daha kamunun eline geçmez. Oysa Orhangazi'nin sattığı her karış toprak, yarın ihtiyaç duyacağı bir okul alanı, bir kültür merkezi, bir gençlik tesisi ya da bir sosyal yaşam yatırımı olabilirdi.

Bugün yaşanan tablo manidar: Taşınmazlar gidiyor, ancak karşılığında ilçenin çehresini değiştiren tek bir büyük proje bile ortaya çıkmıyor. İnsan sormadan edemiyor: Madem bu kadar satış yapıldı, neden Orhangazi hâlâ karanlık sokaklarda yürüyen, çöp kokusuna mahkûm edilen, çamura bulanmış kaldırımlarla baş başa bırakılıyor? Neden yolları yenilenmeyen, terminali ilerlemeyen, parkları dökülen bir ilçe görüyoruz?

Verilen yanıt basit: Çünkü satılan malların geliri hizmete değil, günü kurtarmaya gömülüyor. Bu anlayış, belediyecilik değil; günübirlik yaşamaya çalışan bir yönetim modelidir.

Bir dükkânı satmak kolaydır; asıl maharet o dükkândan düzenli gelir elde edip ilçeye katma değer sağlamaktır. Bir arsayı elden çıkarmak anlıktır; fakat o arsa yarın bir kreş, bir kültür merkezi ya da gençlere nefes olacak bir tesis için gerekli olduğunda değerini bin kat arttırır. Orhangazi'nin yöneticileri bu gerçeği görmezden geldikçe, ilçenin geleceği de göz göre göre eriyor.

Asıl trajedi şudur: Bu satış politikasının ardından kentte en ufak bir değişim, en küçük bir iyileşme dahi hissedilmiyor. Sokaklar hâlâ aynı sorunları taşıyor, hizmet kalitesi yükselmiyor, vizyon ortaya konmuyor. Vatandaş, her satıştan sonra aynı soruyu soruyor: "Nereye gitti bu para?" Bu soru, artık yalnızca bireysel bir merak değil; bir ilçenin yönetim anlayışını sorgulayan kolektif bir çığlığa dönüşmüş durumda.

Taşınmaz satmak, belediyeciliğin en kolay yoludur. Zor olan; üretmektir, planlamaktır, bir şehri geleceğe hazırlamaktır. Zor olan gelecek nesillere miras bırakmaktır. Fakat Orhangazi, kolay olanı seçen bir yönetimin elinde her geçen gün biraz daha küçülüyor. Üstelik bu küçülüş, yalnızca fiziksel değil; ekonomik, sosyal ve kurumsal anlamda bir gerilemeye işaret ediyor.

Bugün Orhangazi'nin karşısındaki en büyük tehdit dışarıdan değil; içeriden, yani bu yönetim biçiminden geliyor. Bir belediye kendi malını tüketerek ayakta kalmaya çalışıyorsa, bu artık yönetim değil; tükeniştir. Bir belediye, rutin giderlerini taşınmaz satarak karşılıyorsa, bu artık politik tercih değil; çaresizliğin resmidir.

Ve en acı olanı: Bu gidişat durdurulmazsa, Orhangazi yarın kendi projeleri için ihtiyaç duyduğu tek bir metrekare bile bulamayacak. Bu ilçe geçmişini satıyor, bugününü oyalıyor, yarınını ipotek altına alıyor.

Bugün sorulması gereken soru tam olarak şudur:

Orhangazi'yi yönetenler, bu ilçeye bir miras mı bırakıyor yoksa onu mirassız mı bırakıyor?

Cevabı sahada görmek mümkün.

Bu gidişle Orhangazi'nin tek mirası, elinde kalan son birkaç taşınmazdan ibaret olacak. Onlar da satılırsa geriye yalnızca büyük bir boşluk kalacak: İhmal edilen bir kent, tüketilmiş bir gelecek ve öfkeyle bakan bir toplum.