HOŞGELDİNİZ! BUGÜN 29 EKİM 2025, ÇARŞAMBA

Bursa’da Otomotiv Söylentileri

29.10.2025 00:00
Bursa son yıllarda yeniden hareketleniyor.

Bir yanda Oyak Renault'nun yeni model hazırlıkları, öte yanda Tofaş'ın uzayan üretim takvimi, bir köşede Gemlik'teki TOGG'un etkisi, diğer yanda Çinli markaların Türkiye yatırımı söylentileri…

Ve bütün bu tablonun tam ortasında bir şehir: Orhangazi.

Yolların kesiştiği, tedarik rotalarının kalbine konumlanmış bu ilçe, otomotiv sanayisinin yeni nefes borusu olmaya aday.

Kulağa büyük bir iddia gibi gelebilir ama değil.

Çünkü haritayı önünüze koyduğunuzda, Gemlik limanına, Nilüfer OSB'ye, hatta İzmit Körfezi'ne olan mesafe, Orhangazi'nin stratejik anlamını açıkça gösteriyor.

Bu topraklar, sadece zeytinlikleriyle değil, potansiyeliyle de üretim kokuyor.

Bursa'da yeni bir otomotiv fabrikasının kurulacağı söylentisi bir süredir gündemde.

Henüz resmi açıklama yok ama ortada dolaşan bilgi parçacıkları bile büyük bir heyecan yaratıyor.

"Elektrikli araç üretimi", "yeni montaj hattı", "dış yatırım", "yerli ortaklık" gibi kelimeler Bursa'daki her sanayicinin kulağında çınlıyor.

Ama asıl mesele şu: Yeni fabrika hangi ilçenin kaderini değiştirecek?

Cevap basit: Farkında olursa, Orhangazi'nin.

Çünkü Orhangazi sadece coğrafi olarak değil, sanayi kültürü bakımından da hazır.

Yüzlerce küçük işletme, kaynak atölyesi, metal işleme tesisi ve yan sanayi potansiyeli…

Yeter ki bu küçük işletmeler doğru yönlendirilsin, kalite belgeleri tamamlansın, eğitim destekleri devreye girsin.

O zaman "küçük üretici" bir anda "tedarikçi"ye dönüşür.

Bugün otomotivde başarı, bir fabrikanın ne kadar büyük olduğuyla değil, çevresindeki ekosistemin ne kadar hızlı tepki verdiğiyle ölçülüyor.

Orhangazi tam da o çevikliğe sahip bir yer.

Ayrıca unutmamak gerekir: otomotiv sadece montaj değil, aynı zamanda lojistik, depolama, servis, bakım ve mühendislik demek.

Bu halkaların her biri birer iş kolu, birer gelir kapısı.

Gemlik'teki TOGG üretimi başladığında, en çok kazananlardan biri doğrudan üretim yapmayan ama parça akışını yöneten ilçeler oldu.

Orhangazi, benzer bir hikâyeyi kendi lehine yazabilir.

Yeter ki oyunu zamanında okusun.

Bugün Bursa'nın Nilüfer bölgesinde Pilotcar gibi elektrikli araç üreticileri sessiz sedasız yeni hatlar kuruyor.

Bu tür yatırımlar, dışarıdan küçük görünse de ekosistemin temelini atıyor.

Çünkü o üretim hattı büyüdükçe, çevresinde tedarik, bakım, kalibrasyon, ölçüm ve lojistik halkaları doğuyor.

İşte Orhangazi'nin girmesi gereken halka bu.

Kent planlamacıları, belediyeler ve sanayi odaları artık "büyük fabrikanın gelmesini beklemek" yerine, bu çevresel halka sistemine yatırım yapmalı.

Orhangazi'nin geleceği, bir sabah uyanıp fabrika tabelası görmekte değil;

her sabah çalışan kamyonlar, kaynak makineleri, depo trafiği ve eğitimli işgücüyle Bursa otomotivine nefes olmakta.

Bursa'nın otomotiv serüveni, artık klasik motor sesinden ibaret değil.

Elektrikli, bağlantılı, yazılımla entegre bir üretim çağının içindeyiz.

Orhangazi'nin gençleri, mühendisleri, teknisyenleri bu dönüşümün dışında kalmamalı.

Bir otomotiv fabrikasının inşaatı yıllar sürebilir, ama bir ekosistemin temeli bir yıl içinde atılabilir.

O fırsat da şu anda Orhangazi'nin önünde duruyor.

Bir şehir, kaderini değiştirmek için bazen dev yatırımlar beklemez.

Doğru anda doğru hazırlığı yapar, kendi potansiyelini harekete geçirir.

Orhangazi, Bursa'nın otomotiv vitesini büyütürken, kendi vitesini de yükseltme şansına sahip.

Ve bu kez direksiyon, gerçekten onun ellerinde.

 
Deniz Yılmaz UĞURLU / diğer yazıları
Yorumlar
Yorum bulunmuyor.
Yorumlarınızı paylaşın

--
Bir ülkenin gerçek yüzü, sokaklarındaki düzenle, meydanlarındaki bayraklarla değil; en savunmasız insanlarına nasıl davrandığıyla ölçülür. Bugün bu ülkede, Aydın Söke Açık Cezaevi’nde, sessizce tükenen bir hayat var: Öztürk K. Öztürk K. %75 engelli. Talesemi majör hastası, aynı zamanda tip 1 diyabetli. Yani yaşamı boyunca düzenli kan nakline, insüline ve hijyenik ortama ihtiyaç duyan bir insan. Yürüyerek girdiği cezaevinde bugün artık yatalak hale gelmiş durumda. Kendi ihtiyaçlarını karşılayamıyor, yürüyemiyor, elleri titriyor, bilinci kimi zaman gidip geliyor. Ve o hâlâ orada, duvarların arkasında “infaz” adı altında yaşam mücadelesi veriyor. Cezalandırmak, bir toplumu düzen içinde tutmanın aracıdır, denir. Ama insan onurunu korumayan bir ceza, artık adaletin değil, intikamın alanına girer. Bugün Türkiye’de, “hasta mahpuslar” başlığı altında yüzlerce insan, fiilen ölüm cezasına mahkûm edilmiş durumda. Her rapor “cezaevinde kalamaz” dese de, her dilekçe “uygun değildir” gerekçesiyle geri dönüyor. Peki, neye uygun değildir? Bir insanın yaşamasına mı? Bir devletin vicdanına mı? Öztürk K.’nin kardeşi, “Yürüyerek girdi, şimdi nefes bile alamıyor. Kimse duymuyor” diyor. Oysa devlet, her yurttaşının yaşam hakkını korumakla yükümlüdür — suçlu ya da suçsuz fark etmeksizin. Çünkü yaşam hakkı, hiçbir mahkemenin elinden alamayacağı bir haktır. Cezaevleri, yalnızca demir parmaklıkların ardındaki suçluların değil, dışarıdaki toplumun da aynasıdır. O aynada ne görüyoruz? Gözünü kapatmış bir sistem mi, yoksa el uzatmaya cesaret eden bir toplum mu? Bir devletin adaleti, güçlüye değil, güçsüze gösterdiği şefkatle ölçülür. Öztürk K.’nin durumu bir istisna değil, bir gösterge. Bir ülkenin sağlık sistemi, hukuk düzeni ve vicdanı burada kesişiyor. Ve biz, üçü arasında sıkışmış bir insanın her geçen gün eriyişini izliyoruz. Bu bir siyaset meselesi değil. Bu, insanlık meselesi. Bir insanın yaşamasına yardım etmek, bir partinin, bir ideolojinin, bir grubun meselesi değildir. Bu, hepimizin ortak sorumluluğudur. Yetkililere sesleniyorum: Adalet Bakanlığı’na, Ceza ve Tevkifevleri Genel Müdürlüğü’ne, İnsan Hakları Kurumları’na… Bu bir “dosya” değil, bir hayat. Ve o hayat, gün be gün elimizden kayıyor. Bir insanın ölüme terk edilmesi, hukukun değil, sessizliğin eseridir. Ve biz sustukça, adalet bir kelimeden ibaret kalır. Bir mahkûmun yatağında öylece çürüyüp gitmesi, hepimize dokunmalı. Çünkü bir gün, adaletin terazisi yeniden kurulacak. O gün geldiğinde, belki de en çok şunu sorgulayacağız: “Biz sustuğumuzda kim ölmüştü?”

Bir ülkenin gerçek yüzü, sokaklarındaki düzenle, meydanlarındaki bayraklarla değil; en savunmasız insanlarına nasıl davrandığıyla ölçülür. Bugün bu ülkede, Aydın Söke Açık Cezaevi’nde, sessizce tükenen bir hayat var: Öztürk K. Öztürk K. %75 engelli. Talesemi majör hastası, aynı zamanda tip 1 diyabetli. Yani yaşamı boyunca düzenli kan nakline, insüline ve hijyenik ortama ihtiyaç duyan bir insan. Yürüyerek girdiği cezaevinde bugün artık yatalak hale gelmiş durumda. Kendi ihtiyaçlarını karşılayamıyor, yürüyemiyor, elleri titriyor, bilinci kimi zaman gidip geliyor. Ve o hâlâ orada, duvarların arkasında “infaz” adı altında yaşam mücadelesi veriyor. Cezalandırmak, bir toplumu düzen içinde tutmanın aracıdır, denir. Ama insan onurunu korumayan bir ceza, artık adaletin değil, intikamın alanına girer. Bugün Türkiye’de, “hasta mahpuslar” başlığı altında yüzlerce insan, fiilen ölüm cezasına mahkûm edilmiş durumda. Her rapor “cezaevinde kalamaz” dese de, her dilekçe “uygun değildir” gerekçesiyle geri dönüyor. Peki, neye uygun değildir? Bir insanın yaşamasına mı? Bir devletin vicdanına mı? Öztürk K.’nin kardeşi, “Yürüyerek girdi, şimdi nefes bile alamıyor. Kimse duymuyor” diyor. Oysa devlet, her yurttaşının yaşam hakkını korumakla yükümlüdür — suçlu ya da suçsuz fark etmeksizin. Çünkü yaşam hakkı, hiçbir mahkemenin elinden alamayacağı bir haktır. Cezaevleri, yalnızca demir parmaklıkların ardındaki suçluların değil, dışarıdaki toplumun da aynasıdır. O aynada ne görüyoruz? Gözünü kapatmış bir sistem mi, yoksa el uzatmaya cesaret eden bir toplum mu? Bir devletin adaleti, güçlüye değil, güçsüze gösterdiği şefkatle ölçülür. Öztürk K.’nin durumu bir istisna değil, bir gösterge. Bir ülkenin sağlık sistemi, hukuk düzeni ve vicdanı burada kesişiyor. Ve biz, üçü arasında sıkışmış bir insanın her geçen gün eriyişini izliyoruz. Bu bir siyaset meselesi değil. Bu, insanlık meselesi. Bir insanın yaşamasına yardım etmek, bir partinin, bir ideolojinin, bir grubun meselesi değildir. Bu, hepimizin ortak sorumluluğudur. Yetkililere sesleniyorum: Adalet Bakanlığı’na, Ceza ve Tevkifevleri Genel Müdürlüğü’ne, İnsan Hakları Kurumları’na… Bu bir “dosya” değil, bir hayat. Ve o hayat, gün be gün elimizden kayıyor. Bir insanın ölüme terk edilmesi, hukukun değil, sessizliğin eseridir. Ve biz sustukça, adalet bir kelimeden ibaret kalır. Bir mahkûmun yatağında öylece çürüyüp gitmesi, hepimize dokunmalı. Çünkü bir gün, adaletin terazisi yeniden kurulacak. O gün geldiğinde, belki de en çok şunu sorgulayacağız: “Biz sustuğumuzda kim ölmüştü?”
Bir ülkenin gerçek yüzü, sokaklarındaki düzenle, meydanlarındaki bayraklarla değil; en savunmasız insanlarına nasıl davrandığıyla ölçülür. Bugün bu ülkede, Aydın Söke Açık Cezaevi’nde, sessizce tükenen bir hayat var: Öztürk K. Öztürk K. %75 engelli. Talesemi majör hastası, aynı zamanda tip 1 diyabetli. Yani yaşamı boyunca düzenli kan nakline, insüline ve hijyenik ortama ihtiyaç duyan bir insan. Yürüyerek girdiği cezaevinde bugün artık yatalak hale gelmiş durumda. Kendi ihtiyaçlarını karşılayamıyor, yürüyemiyor, elleri titriyor, bilinci kimi zaman gidip geliyor. Ve o hâlâ orada, duvarların arkasında “infaz” adı altında yaşam mücadelesi veriyor. Cezalandırmak, bir toplumu düzen içinde tutmanın aracıdır, denir. Ama insan onurunu korumayan bir ceza, artık adaletin değil, intikamın alanına girer. Bugün Türkiye’de, “hasta mahpuslar” başlığı altında yüzlerce insan, fiilen ölüm cezasına mahkûm edilmiş durumda. Her rapor “cezaevinde kalamaz” dese de, her dilekçe “uygun değildir” gerekçesiyle geri dönüyor. Peki, neye uygun değildir? Bir insanın yaşamasına mı? Bir devletin vicdanına mı? Öztürk K.’nin kardeşi, “Yürüyerek girdi, şimdi nefes bile alamıyor. Kimse duymuyor” diyor. Oysa devlet, her yurttaşının yaşam hakkını korumakla yükümlüdür — suçlu ya da suçsuz fark etmeksizin. Çünkü yaşam hakkı, hiçbir mahkemenin elinden alamayacağı bir haktır. Cezaevleri, yalnızca demir parmaklıkların ardındaki suçluların değil, dışarıdaki toplumun da aynasıdır. O aynada ne görüyoruz? Gözünü kapatmış bir sistem mi, yoksa el uzatmaya cesaret eden bir toplum mu? Bir devletin adaleti, güçlüye değil, güçsüze gösterdiği şefkatle ölçülür. Öztürk K.’nin durumu bir istisna değil, bir gösterge. Bir ülkenin sağlık sistemi, hukuk düzeni ve vicdanı burada kesişiyor. Ve biz, üçü arasında sıkışmış bir insanın her geçen gün eriyişini izliyoruz. Bu bir siyaset meselesi değil. Bu, insanlık meselesi. Bir insanın yaşamasına yardım etmek, bir partinin, bir ideolojinin, bir grubun meselesi değildir. Bu, hepimizin ortak sorumluluğudur. Yetkililere sesleniyorum: Adalet Bakanlığı’na, Ceza ve Tevkifevleri Genel Müdürlüğü’ne, İnsan Hakları Kurumları’na… Bu bir “dosya” değil, bir hayat. Ve o hayat, gün be gün elimizden kayıyor. Bir insanın ölüme terk edilmesi, hukukun değil, sessizliğin eseridir. Ve biz sustukça, adalet bir kelimeden ibaret kalır. Bir mahkûmun yatağında öylece çürüyüp gitmesi, hepimize dokunmalı. Çünkü bir gün, adaletin terazisi yeniden kurulacak. O gün geldiğinde, belki de en çok şunu sorgulayacağız: “Biz sustuğumuzda kim ölmüştü?”
logo

   E-posta: bilgi(@)ucuncugozgazetesi.com
Tüm hakları Üçüncü Göz Gazetesi adına saklıdır: ©2019-2025

Yazılı izin alınmaksızın site içeriğinin fiziki veya elektronik ortamda kopyalanması, çoğaltılması, dağıtılması veya yeniden yayınlanması aksi belirtilmediği sürece yasal yükümlülük altına sokabilir. Daha fazla bilgi almak için telefon veya eposta ile irtibata geçilebilir.